पूल

पूल

गावानं कुस पालटल्या पालटल्या

पुलावरून जायची मीनाक्षी एक्सप्रेस.

नदीवरचा भला मोठा पूल धडधडायचा

पुलाचं धडधडनं भरून राहायचं मनात.

पूल मजबूत कित्येक वर्षांपासून

पुलाचा बीम अन बीम आखीव,कातीव,रेखीव.

आबाजी सांगायचे या बीमाच्या गोष्टी  

वरच्या ,आतल्या ,खालच्या मजबुतीबद्दल.

बीमाला यावी मजबुती म्हणून सांगायचे

गाडली जायची माणसं बीमांच्या पायांमध्ये

दरिद्री ,परप्रांतीय ,अडाणी ,अनभिज्ञ,निष्पाप

हातावर पोट भरणारी अशी माणसं

ठरवूनच गाडली जायची योजना आखून.

अनुभव होता म्हणे त्या कंत्राटदारांचा की ,

माणसं गाडली की मजबुती येते बीमांना.

आबाजी खोटं बोलायचे पण खरं सांगायचे .

धडधडतचं राहायचा पूल मग आणखी

रात्री बेरात्री दिवसा उजेडी कधीही मनात .

आताशा दिवसा उजेडी कुस पालटतो

आणि हाती येणाऱ्या वर्तमानपत्रातून

धडधडून येते संसद आखीव,रेखीव बीमांसह.

मग हळूचं मुलीकडे बघतो आणि

जूटवू लागतो ताकद सारं काही खरं बोलण्याची.

खरंच किती बरं वाटतं

खरंच किती बरं वाटतं
आपल कुणी असलं की
स्वर्ग दोन बोटंच उरतो
गालात कुणी हसलं की

जीव आपला वारा होतो
तुटलेला तारा होतो
समोरच्या गर्दी मध्ये
आपलं कुणी दिसलं की

आजुबाजुचे लोक तसे
आपले कुणीही नसतात
आपण जगाला विसरून जातो
जवळ कुणी बसलं की

कोण कुठली द्वारका ती
आपण तिला ओळखत नाही
का ळजाच्या जागेवरती
गाव प्रेमाचं वसलं की

खरंच किती बरं वाटतं
आपल कुणी असलं की
स्वर्ग दोन बोटंच उरतो
गालात कुणी हसलं की